İNSAN, YAŞLI OLMAYA KARAR VERDİĞİ GÜN YAŞLANIR...

Yaa, işte budur! Hayatı sevenin, acısıyla, tatlısıyla, neşesiyle, hüznüyle hayatı sevenin ağzından çıkacak sözler bunlardır! Yaş ilerledikçe, bir sedire kurulup, öleceğin günü, adeta özlemle beklemek sana katmerli hüsran, bezginlik ve bedbahtlık yükler. O kadar dolarsın ki, etraftaki güzelliklere bakış açın değişir, nasıl olsa bunları sürekli göremeyeceğim, yaşayamayacağım korkusuyla, köşene umutsuzca büzülürsün, tespih böceği gibi içine kapanırsın, dürtüklenmeden açmazsın kendini! Bu mudur, yaşadığınız hayatın, getirdiği? Hiç mi mutlu, sevgi dolu, tekrarını yaşamak istediğiniz anlar, anılar olmadı? Ot gibi mi yaşadınız bugüne kadar da, mevsimle beraber kuruyup solmayı bekliyorsunuz???

 

Silkelenin şöyle! Bir bakın etrafınıza, insanlardan haz almıyorsanız dahi, ki, bunda muhakkak ki, negatifler, arap filmler olarak elinize düşüyordur, onlardan da pek bir şey çıkaramazsınız. Gerçeklere bakın! Gök yüzüne bakın, toprağa bakın bahçeye bakın! Yaşayan canlıları görün! Nasıl güneşe dönen yüzleriyle güzellikleri ve rayihaları çıkıyor ortaya! Toprağa bakın susuzluğunu gideren suya kavuştuğu zaman nasıl da canlanıyor. Ya da küçücük bir bebeye bakın...cicili bicili bir objeye, hele de ses çıkarıyorsa, yüzünde merakla karışık sevinç çığlıklarıyla nasıl meyleder ona! Gülümseyen, yumuşak bir sesle kendisine yaklaştığında, adeta, bundan bana kötülük gelmez düşüncesiyle, nasıl ellerini hareket ettirir, kollarını açar size doğru! Bunlar hayatın, yaşamın güzellikleri, bağışlarıdır insanlara, şayet görmezden gelmezseniz....

 

İş ciddiye bindi, anlaşılan uzayıp gidecek, ki öyledir aslında. Zira biz canlılar hep bir arayış içindeyizdir, evvel-ezel. Bulduğumuzla bir yetinmeyi, onu muhafaza etmeyi bilsek, uzun süreyle sahip olabiliriz o ilgimizi çeken, kendine bağlayan her ne ise. Ama yoook! Daha da! Daha da, doyumsuzluğuyla işin bokunu çıkartırız! Sevgi, kayıtsız şartsız sahiplenmeye varır, sahip olunan elimizden hiç kaçmayacak sanırız. Peki, kaçırmamak için kendimize çeki düzen verip daha iyi olma çabası gösterir miyiz? Nadiren. Eh o zaman elinizdeki cevherin, gevşettiğiniz parmakların arasından kayıp gittiğine, nedenine akıl sır erdiremezsiniz! Çünkü, EGOMUZ İZİN VERMEZ!! Hani o, zamanında her şeyi, üstün gören, teraziye koyup kendini eleştirme cesareti bulamayan egomuz!!!

 

Bugünlük bu kadar kafa ütülemek yeter değil mi canlar? Ama, unutmayın ki, bugününüzün aynen tekrarı yok, hep bir nüanslarla karşımıza çıkacak. O zaman da hoşgörü ve tolerans meşalelerini elimize aldığımızda, etrafımızda aslında korkulacak bir düşman olmadığını, kendi aklımız ve kudretimizle de çok şeyin üstesinden gelip, BEN YAPTIM, KENDİ ÇABAMLA ÇİZİLMİŞ OLAN DOĞRU YOLU BULDUM deyip, benliğimizi ödüllendirmemiz gerekiyor....