Yine eski günlere gitti düşüncelerim

Günaydın Can-Canlarım;

 

Dün gibi hatırlıyorum ilk okul sıralarında, hep bir ağızdan, adeta kimin sesi daha gür çıkacak sanarak avaz avaz andımızı okuduğumuzu, istiklal marşımızı söylediğimizi, ''Atatürk benim baş öğretmenim, ne öğrendimse ondan öğrendim'' tekerlemelerini adeta yarışırcasına okumamızı...yolda, okul bahçesinde, öğretmenlerimizi gördüğümüzde, ''hazır ol!'' vaziyetinde verdiğimiz asker selamlarını, o coşkuyu o heyecanı...

 

Evet, değiştik, global olarak değişime uğradık. Uğradık da, bizde, taa Osmanlı zamanında benimsenen yeniçeriler gibi 'devşirme' usulü devam ediyor, 20 yıldır son hızıyla! Artık vizelerini, Kimliklerini kim takdim ediyorsa! Ancak dün yurt dışında yaşayan bir eski İzmirli arkadaşımdan gelen video ile, içim bir burkuldu ki, anlatamam!

 

Erkek çocukların tümünün başında mavi takke, boyunlarında mavi, bir ucunda Türk bayrağı, diğerinde, Filistin bayrağı boyun atkısı, kız çocuklarının başında mavi kep, mavi üniforma, 'Azzat Alsalem' adı altında, gösteri yapıyorlar, Hep bir ağızdan kızgın bir ifadeyle parmakları tehditkar, yırtınıyorlar; ''Kudüs, şehir değildir. Kudüs dindir, imandır, davadır, heyecandır, cihattır. Kahrolsun İsrail!''...burası bir okul bahçesi. En arkada da, sıraya dizili, kiminin başında beyaz takke, kiminin başı açık ama aynı boyun atkıları...

Ekin, ekin nefret tohumlarını, nereye vardıracağınızı zannediyorsanız bu işin sonunu?? Bizim zamanımızda da oldu böyle nümayişler, ancak bireyler yetişkin üniversite talebeleriydi. Onlar da ne zaman ABD filoları gelse, 'Yankee go home'' pankartları açar, sloganlar atarlardı. Ne oldu? ABD olduğu yerde duruyor, bizde çözülmeler, değişimler, dönmeler oldu! Geriledik, ilerleyeceğimize, zira atı alan Üsküdar'ı geçti! Amaç, bizleri içten çökertmekti, başarısızda sayılmazlar. Alayına, 'Ötekiler' sardı etrafımızı! Kendilerini, ülkenin geleceği olarak görerek, sıkılmadan, utanmadan, bu, gördüğünüz tohumları ekiyorlar...

 

Yine eski günlere gitti düşüncelerim; ne kadar mutlu, umutlu, güvenli ve kendimizden, istikbalimizden emindik...

 

Otomatik olarak eski bir fıkraya takıldım; Oğlan çocuğu 5-6 yaşlarında, yeni bir kardeş gelmiş, annesini onunla paylaştığı için biraz kızgın. En iyi arkadaşı da babası! Bir gün baba-oğul otururlarken çocuk babasını sorgu yağmuruna tutar; ''Baba, Hükümet, ne demek? Baba, çocuğun anlayabileceği bir lisanla anlatmağa başlar. ''Evladım, Hükümet zümreyi idare eden kurumdur. Yani mesela bizim evden misal vereyim; annen! Evi çekip çeviriyor, yemeklerimizi yapıyor üstümüzü başımızı temiz, pak tutuyor, kardeşine bakıyor...Böyle bir durum işte! Çocuk da sualler ardı arkasına geliyor...pekiii, istikbal nedir babam? Baba biraz düşünüyor, İstikbal, mesela küçük kardeşin! Doğdu, büyüyecek, adam olacak, sizler ben yaşlara geleceksiniz, aileleriniz olacak. İstikbal de budur. Peki ya baba, arkadaş? Oğlum arkadaş da insanların birbiriyle anlaşmaları, dertleşmeleri, hayatı paylaşmalarıdır, mesela sen ve ben gibi. Sen bilmediğini soruyorsun, ben sana anlatıyorum, el ele sokaklarda yürüyoruz, neşeleniyor, kenetleniyoruz.'' aydınlatmasını yapar, oğlan merakını gidermiş, baba da oğlunla arkadaşlığını ilerletmiş, ikisi de memnun mesutturlar.

 

Gel gör ki, iki kardeş aynı yatak odasını paylaşıyorlar, küçük kardeş mızıldanıyor, aman bir koku! Altına pislemiş! Çocuk koşarak babaya gidiyor, sarsarak uyandırıyor; ''Arkadaş, uyan, uyan, Hükümeti uyandır, İstikbal bok içinde...''

 

Aynen bizde olduğu gibi...Ama benim, artık, mecalim ne arkadaş uyandırabilir, ki, onlar da, derin kış uykusundalar, ne Hükümet'in umurunda olur İstikbalin bok içinde olduğu...altına dolduran o kadar çok ki, kimi korkudan, kimi gelecek endişesinden, kimi geçim zorluğundan, bağırmaktan sesleri kısıldı, artık altlarına yapıyorlar, hissiyatlarını öyle vurgulama durumundalar...Bazıları da bolluktan sıçtıklarını ellerine, yüzlerine buluyorlar, amaçları, ve aç gözlülüklerinden. Ama neye bulaştıklarını bilmiyorlar, öğrenecekler inşallah bekliyoruz, heyecanla...